Ezgi Nilay Sürel köşe yazısı ‘Evde Kalan Çocuklar!’

Baharın ilk günleriydi. Dünyada hiç duymadığım bir hastalık çıkmıştı. Bu nasıl bir hastalık, çaresi yok mu? Diye konuşuluyordu.
Büyüklerimiz ani bir kararla okullar kapatılsın, çocuklar evde kalsın demişler. Bizim iyiliğimiz için bu yapılanlar biliyordum ama okula gidemeyeceğim için çok üzülmüştüm. Arkadaşlarımı, öğretmenlerimi göremeyecektim.

Bazı zamanlarda bu günlerin hiç bitmeyeceğini sandığımda anneme sorup duruyordum. ‘Anneciğim ne zaman bitecek artık çok sıkıldım. Okullar açılacak mı? Parka gidebilecek miyim?’ diyordum. Annem beni hep teselli ediyordu. Annemin benim yanımda olması beni rahatlatıyordu. Ben de artık inanıyordm; kurallara uyduğumuzda bizleri üzen bu hastalık yok olup gidecekti.

Bir sabah uyandığımda annem, ‘artık okullar açılıyormuş, ders zilleri çalacak, bayramlar kutlanacak, okul bahçelerinde çocuklar koşup oynayacakmış’ diyecekti.
İnanıyorum ve umudumu hiç kaybetmiyorum. Bütün dünyada evde kalan çocuklar bir daha hiç üzülmeyecek. Umarım dünyada hiçbir çocuk bir daha böyle sıkıntılar yaşamaz.

Umutla yaşamak dileğiyle, küçük bir kız çocuğunun yüreğinden.

Ezgi Nilay Sürel
Fevzipaşa İlkokulu 3/B Sınıfı
TOSYA